De Miljoenen-juffrouw
De Miljoenen-juffrouw: ooit een beroemdheid in Gorinchem.
‘Heb ik je wel eens verteld over de Miljoenen-juffrouw?’ vroeg mijn grootvader. ‘Nee opa,’ zei ik. Want ik wist dat het een van zijn favoriete verhalen was.
‘Dan zal ik je dat eens haarfijn uit de doeken doen. Die juffrouw kwam uit Vuren, aan de Waaldijk. Haar vader was metselaar, niks bijzonders. Maar zij was wél bijzonder. Zij had namelijk talent om rijk te worden. Zelfs op school bleek dat al. Dan zei ze tegen haar vriendinnetjes: als jullie mij allemaal een cent geven, dan koop ik een fles jenever en die drink ik dan voor jullie op. Dus zij krijgt dat geld, ze komt de volgende dag terug op school met een jeneverfles vol water. Ze drinkt hem helemaal leeg. De andere kinderen zijn diep onder de indruk. En de centen liggen inmiddels veilig thuis onder haar hoofdkussen.’
‘Slim, opa. Maar hoe is ze miljonair geworden?’
‘Ha! Dat kwam doordat ze op een gegeven moment aan de lopende band erfenissen begon te krijgen. Honderdduizend gulden van een overleden achteroom uit Indië, drie ton van een oudtante uit Amerika, het ging maar door. Geloof jij het?’
‘Nee, opa.’
‘Het wás natuurlijk ook bijna niet te geloven. Daarom zorgde zij voor bewijsstukken, die liet ze aan iedereen zien. Advertenties in de krant bijvoorbeeld, daar stond dan: “Mejuffrouw Jantje Cornelia Struik wordt als enige erfgename van jonkheer die-en-die opgeroepen zich te melden om zijn nalatenschap ter waarde van 12 miljoen pond in ontvangst te nemen”. Die advertenties had zij zelf laten plaatsen natuurlijk. Maar goed, met die zogenaamde bewijsstukken ging zij de juweliers langs om vast wat mooie spulletjes te kopen. Die juwelen kreeg ze op de pof mee, omdat die fijne erfenis eraan zat te komen. Tegen de tijd dat zo’n juwelier dan onraad rook, was zij verdwenen.’
‘En hebben ze haar nooit gepakt?’
‘Jawel. Ze zat vijf jaar in de petoet. Toen ze vrij kwam, had ze niets meer. Ik heb haar toen nog bijna een keer gezien.
‘Heb jij haar gezien, opa?’
‘Bijna, zeg ik! Dat was in Amsterdam, ergens in een café. Op de deur hing een plakkaat: “Komt dat zien!” Daar binnen stond ze te kijk, als rariteit. Voor vijftien cent kon je haar bezichtigen.’
‘En dat heb jij gedaan?’
‘Nee natuurlijk niet. Maar ‘t was wel triest hoor om haar daar zo te zien zitten. De gedachte bedoel ik, dat zij daar zat. Dat wens je toch niemand toe. Zelfs de Miljoenen-juffrouw uit Vuren niet.’
En gelijk had hij, mijn opa!
In deze serie verhalen ontdekt verteller Johannes de geschiedenis van Gorinchem, de stad van zijn grootvader.
Meer sterke verhalen beleven?
Dat kan tijdens de StoryTrail stadswandeling Gorinchem, een verhalenwandeling en een historische belevenis in één. En je kunt verhalen lezen in De Stad Gorinchem. Speciaal voor deze Gorkumse krant schrijft verhalenverteller Johannes de rubriek Sterke Verhalen.